Column: Vasten en onthouding

Ik moet toegeven dat ik niet altijd even vrolijk ben. Het lijkt er op dat de empathie uit onze samenleving aan het verdwijnen is. Ik bemerk dat mensen om mij heen vaker volkomen gevoelloos reageren. Ik doe mijn best oprechte reacties achter te laten in woord en geschrift. Maar ik besef al te goed wat woorden kunnen doen. Met woorden kun je iemand een duwtje in de rug geven, aanzetten tot. Met woorden iemand tot steun zijn in bedroefde omstandigheden en trachten hem of haar een blij gemoed te bezorgen.

Maar soms kunnen woorden hoe goed bedoeld anders worden opgevat. Ik schrijf mijn verhalen en columns met woorden in zinnen op, en u mag verwachten dat ik dit gepast en oprecht doe. Soms is mij dat wel eens mislukt. Achteraf had ik daar spijt van, zeker toen ik het berichtje kreeg met haar vraag, of ik het wel goed gehoord en gelezen had. Soms bedoel je hetzelfde, maar als de boodschap niet duidelijk is, ja dan, dan zijn de rapen gaar. Gisteren eerste paasdag gevierd met een heerlijk asperge-diner. Asperges, het Twentse goud uit Hengevelde. Nu tweede paasdag. Ik schrijf, mijn eerste vastenperiode van dit jaar is voorbij, maar de tweede vastenperiode waar ik al een aantal jaren aan deelneem, de Ramadan, gaat aanvangen op maandag 12 april. Aangespoord, jaren geleden door vriend Hassan neem ik deel met als hoogtepunt het suikerfeest (seker bayrami). De gedachte hier aan alleen al doet mijn tong strelen van de heerlijke, mierzoete baklava. Dat zoete recept bracht mij bij de bijnaam ‘Sukkerpot’. Bijnaam, schrijf ik met nadruk op, bijnaam. Mijn gedachten dwaalden af, hij de grote stevige Herman Lansink. Zijn beeld kwam weer op mijn netvlies. Ik herbeleefde weer de rellen met de Spaghettivreters; de jonge gastarbeiders van destijds bij het Siepelke en in de Bond. De Italiaanse gastarbeiders waar momenteel veel aandacht aan wordt geschonken in woord en geschriften waarvan ik heb vernomen nu een documentaire en toneelvoorstelling in voorbereiding zijn. De mail bracht mij ook een mooi verhaal van Harry Roetert uit Bentheim Dld, over de Spaghetti-oorlog. Herman Lansink, een bekende Oldenzaler. De Lansinks hadden en hebben de bijnaam ‘Sukkerpot’. Het was en is beslist geen scheldnaam maar een bijnaam. Ik geef het verhaal van mijn vader die ook bij Gelderman werkte aan u door. De vader van Herman Lansink werkte bij Gelderman en als goede Roomse Oldenzaler hield hij zich aan de regels die door de kerk destijds waren opgelegd. Geen ei en geen vlees op vrijdag. Vader Lansink hield zich correct aan deze regels. Hij strooide suiker vrijdags op zijn dagelijkse brood vanuit het meegenomen suikerpotje naar de fabriek van Gelderman. Wanneer nu in de documentaire en het toneelstuk een rol wordt gezocht voor de uitsmijter van het zalencomplex de Bond, dan ben ik benieuwd welke Oldenzaler deze rol zal gaan vervullen.

Kaatjeknip
Reactie: knipkaatje@gmail.com