Column: Bang

Ik ben bang. Als je naar de kille cijfers kijkt, denk ik dat Nederland nog nooit zo veilig was als nu en toch ben ik bang. Toen Onno van Veldhuizen als nieuwe burgemeester Enschede binnenkwam stelde hij dat misschien het grootste probleem van onze samenleving de "onderwereld" was, die in het gewone dagelijkse leven infiltreert en erin opgaat, waardoor schijn en realiteit door elkaar vloeien en niet meer afzonderlijk aangepakt kunnen worden. Ik denk dat hij gelijk heeft. Je kunt van alles daarbij bedenken. Hennepkwekerijen in varkensstallen of onder de grond, ingegraven. Lachgas voor een paar euro als drug, pillen (synthetische drugs) die gebruikt worden in combinatie met alcohol.

En de netwerken, die overal zijn. Vuurwerk dat in een busje uit Polen wordt gehaald, of illegaal gekocht in China. Drugs die in zeecontainers worden aangevoerd. Gerenommeerde banken, die geld witwassen. Een kapper die in brand wordt gestoken, hier in Enschede. Jochies die auto's en liften in de fik steken. Hulpverleners die met vuurpijlen beschoten worden. Politieagenten, die niet uit hun auto durven stappen.

Als je dit goed bekijkt benauwt het je. Deze krant verzamelt voor een te verschijnen bijlage in maart, verhalen over het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het is onvoorstelbaar hoe broos een mensenleven kan, maar soms ook hoe sterk is. Hoe begrippen als goed en fout verdwijnen. Een Wehrmachtsoldaat, die tegen een klein meisje zegt dat ze stil moet zijn, als ze de schuilplaats van haar vader wil verraden. Nederlanders die bij buren in Duitsland onderduiken. Meisjes net van school, die spullen voor het verzet vervoeren. De chaos en de angst waren toen groter, reëler dan nu. Tastbaarder.

Onze oudste dochter, gaat half-time wonen en werken in Jeruzalem, omdat haar vriend in Jeruzalem gaat werken. Ze wonen nu in Myanmar, het vroegere Birma. Zij blijft werken voor haar persbureau, dat als werkgebied zo'n beetje geheel Zuidoost Azië heeft. Misschien is dat wel mijn angst. Je wilt de mensen waarvan je houdt beschermen, vasthouden. Hoe meer je dat doet, des te groter wordt hun drang zich los te maken.

Maar Israël is met het vliegtuig een paar uurtjes reizen, Myanmar meer dan twintig uur met alle overstappen erbij. Je kunt het ook positief benaderen. Nog één keer zo'n verhuizing en ze wonen in Europa. Gronau is tenslotte ook buitenland.

Ik wens u nog een heel gelukkig en gezond 2020. En die angst van mij? Ach, een ouder heeft zo nu en dan van die momenten.

Jan Visser