Column Marleen Bode: Bakkie troost
AlgemeenDe ringtone van mijn mobiel verscheurt de stilte van de nacht. Ik neem op met mijn volledige naam en ik hoor een zachte stem aan de andere kant van de lijn: “Mijn man is zojuist overleden; wil je me asjeblieft helpen?” Het verdriet in de stem van de vrouw raakt me; ze kent mij niet, maar vraagt me om hulp na het overlijden van haar geliefde.
Ik fris me snel op, schiet mijn zakelijke kleding aan, pleeg een telefoontje met de overledenenverzorger, pak mijn tas en loop naar mijn auto. De lantaarns verlichten mijn weg, geven niet genoeg licht om huisnummers te kunnen lezen, maar in de donkere straat is er slechts één huis waar licht brandt.
Mijn man is zojuist overleden; wil je me asjeblieft helpen?
Ik word opgewacht door de dochter en een nicht van de overleden mijnheer. Ze lijken opgelucht dat ik er ben. Ik schud hen de hand, condoleer hen met hun verlies en ze gaan me voor naar binnen. In de woonkamer staat een ziekenhuisbed waarin de overledene de laatste twee weken heeft doorgebracht na de boodschap dat de artsen niets meer voor hem konden doen. De echtgenote is een vriendelijke, nog te jonge Indische dame met kleine handen die zo zacht zijn als haar stem. Haar gezicht is getekend door verdriet, maar ze is dankbaar dat haar man een nog langer lijden bespaard is gebleven.
We gaan in de voorkamer zitten en wachten op haar broers en zussen. Dat zijn er veel en ze komen met aanhang. Ik schud nog meer handen, ik word door enkelen welkom geheten en het voelt even alsof ik deel uit maak van deze grote Indische familie. Ik voel het verdriet om het grote verlies, maar ook de liefde die deze mensen voor elkaar hebben. “Ja, graag”, antwoord ik op de vraag of ik zin heb in een kop thee.
Niet lang daarna zitten we in een grote kring bij elkaar. De belangrijkste zaken zijn doorgenomen en in gang gezet; de rest kan wachten tot de volgende dag. Als mijn collega’s van de verzorging binnenkomen en hun liefdevolle werk doen, drink ik mijn thee. Ik voel hoe de warme vloeistof aangenaam door mijn slokdarm loopt en mijn binnenste verwarmt. Ik realiseer me, dat ik me hierdoor getroost voel en hoop, dat deze mensen het net zo mogen ervaren.
Onderwijl er gehuild wordt, omhelsd wordt, gedag gezegd wordt, bedenk ik me dat een ‘bakkie troost’ niet per se koffie hoeft te zijn. Die kop thee is een bakkie troost op dat moment. Nu, na een aantal jaren, herinner ik me nog steeds de smaak van die kop thee en van mijn gevoel daarbij; van dat bakkie troost middenin de nacht.
Marleen Bode
uitvaartbegeleider en
ceremoniespreker
T: 06 5353 5605