Opdat u het weet en dat u het niet vergeet!
OLDENZAAL - Op vele plaatsen in ons land is men al weer druk in de weer met de voorbereiding voor Dodenherdenking die jaarlijks op 4 mei is.
Bij de Dodenherdenking op de Dam in Amsterdam en de herdenking op de Waalsdorpervlakte in Den Haag wist men vorig jaar ruim 3,5 miljoen TV-kijkers te trekken en zo konden velen deze plechtigheden meebeleven. Hier in Oldenzaal worden ook op 4 mei jaarlijks de doden herdacht in onze fraai aangelegde gedachtenis tuin naast het stadhuis. Herdenken moet blijven, opdat we niet vergeten wat zich in de oorlogsjaren allemaal heeft afgespeeld. Toch wil ik, omdat veel Oldenzalers nog nooit van hem hebben gehoord aandacht vragen opdat wij hem Jan J. Zorn niet vergeten
Wie was hij?
Jan J. Zorn werd geboren te Leeuwarden op 14 september 1917 en was in de oorlogsjaren 1940 – 1944 werkzaam als arbeider/rangeerder op het grens station Almelo - Salzbergen. (Oldenzaal A.S.) Hij woonde aan de Hengelosestraat 98 te Oldenzaal. Wanneer op 17 september 1944 de Spoorwegstaking wordt afgeroepen, geeft de dan 27 jarige Jan J. Zorn ook gehoor aan deze oproep en zoekt een veilig onderkomen bij zijn familie in Menaldum in Friesland. Daar pleegt hij samen met anderen verzet tegen de onderdrukker. Bij het strooien van asfaltspijkers op de openbaren weg, wordt hij gearresteerd en afgevoerd naar de gevangenis in Leeuwarden. Als represaille maatregel werd hij 19 november 1944 te Leeuwarden door der bezetters gefusilleerd.
Eerbetoon
Wanneer ons land is bevrijd van de onderdrukker, neemt de directie van de NS het besluit om eer te brengen aan de spoormannen en spoorvrouwen die in de oorlog zijn omgekomen. Als eerbetoon prijkt vanaf 1946 in de hal van het Oldenzaals station de plaquette ter gedachtenis aan Jan J. Zorn. Ver van de gedachtenis tuin en afwijkend van de tijd waar wij in Nederland op 4 mei om 20.00 uur twee minuten stilstaan, wordt een eerbetoon gebracht aan Jan J. Zorn op 4 mei van 12.03 – 12.05 uur. In de hal van het station te Oldenzaal. Opdat ook hij niet wordt vergeten.
Foto en tekst:
Martin Meijerink