Column: Herinneringen en voornemens
Deze week kwam ik in de stad zijn dochter tegen, ze vertelde mij dat vader niet meer zelfstandig woonde en dat hij een plekje had gevonden in een van onze ouderentehuizen in de stad. Met haar vader heb ik vele jaren lang de concerten bezocht van de geliefde zangeres, wanneer ze weer eens in Twente kwam optreden: Ellen ten Damme. Onze Ellen, mijn Ellen maar vooral zijn Ellen.
Na de voorstellingen wilde hij altijd een kus op de wang van Ellen drukken het geen hem ook steeds lukte. Wanneer we weer eens gingen, dan kwamen we geheid met de artieste en de mens Ellen in contact. Wie wilde nou eigenlijk geen aandacht van Ellen. Ellen was en is ons idool en vooral zijn idool. Gisteren even op bezoek geweest en in de huiskamer al pratende met de afdelingsleidster het verhaal van onze gezamenlijke concert bezoeken verteld.
En dan gaat opnieuw iets plaatsvinden. De afdelingsleidster zet de TV aan en via haar interactieve TV verschijnt Ellen op het scherm. Wat een moment van herbeleven. Genieten voor hem, voor mij en ook de anderen in de huiskamer. Wat een kostbaar moment. Het was al weer even geleden dat we samen naar het concert gingen Je moet eigenlijk aan geheugenverlies lijden, al is het maar met stukjes en beetjes.
Gisteren besefte ik des te meer dat het geheugen vorm geeft aan ons hele leven met alle kostbare herinneringen. Want een leven zonder herinneringen is geen leven. Ons geheugen, de samenhang, ons verstand, de emotie, ons gevoel en ons handelen. Zonder gevoel en geheugen zijn we niets. Daarom goed dat een ieder voor zich op zijn of haar manier een bijdrage blijft geven wanneer het geheugen even stokt, bij iemand in jouw omgeving. Compliment afdelingsleidster, dit concert deze herbeleving sla ik op in mijn nog bestaand geheugen ik leg het vast. En ik blijf weg van de Delete knop. Nu nog fris en helder, maar wetende dat de beelden soms snel kunnen vervagen schrijf ik het ook even op! Een voorspoedig 2019 en vergeet uw goede voornemens niet.
Reactie:
Knipkaatje@gmail.com