Column: Wij voelen ons verbonden

Er worden veel initiatieven bedacht en ook uitgevoerd om ons ouderen bij de samenleving blijvend te betrekken. Veel leeftijdsgenoten geraken in een isolement en de vereenzaming slaat toe. Corona is niet alleen de boosdoener van de vereenzaming, daarom: zie om naar elkaar. Daar is immers niks mis mee. Door contact te houden, blijven we communiceren. Een luisterend oor zijn, aandacht schenken aan die ander. De zwijgzame, de stille, de praatgrage, de doorzetter, de strijder tegen het onrecht, wij mensen, vogels van verschillende pluimage. Wanneer je je eenzaam en verlaten voelt dan is er de telefoon die uitkomst kan bieden. Het zijn de vrijwilligers van de belcirkels die in het land contacten leggen en houden met hun medemensen. Donderdagmorgen is vaak voor mij en de bellers ons belmoment. Ik kijk er wekelijks naar uit. Sta op tijd op om geen gesprek te missen. Na het ontbijt aangekleed de telefoon gaat. Ze belt en ik weet wie het is. Haar kinderen wonen ver weg en haar vooruitzichten zijn niet wat we haar graag wensen. De leeftijd en dat ze uitbehandeld is maakt het er allemaal niet vrolijker op. Voor haar ben ik even de uitlaatklep. Het verleden wordt vaak door ons beide aangehaald. Het zijn de herinneringen waar we samen graag over praten. Je ziet op TV hoe senioren vanuit hun (nog) coronavrije kamer in eenzaamheid de dag doorbrengen. Ze zijn dan ook bijzonder verrast wanneer iemand met ze belt en een praatje aangaat. Een bijzonder initiatief is ingang gezet door de vele vrijwilligers van de KBO-PCOB, de landelijke ouderenbonden: belcirkels. In Oldenzaal heeft de coördinator bezoekersgroep Milly Horsthuis van KBO het initiatief genomen en heeft ze samen met het team van vrijwilligers een ‘bel mij wel cirkel” opgezet. Ze zijn begonnen met de oudste leden en nu dalen ze af naar de wat jongere generatie. Het initiatief wordt bijzonder gewaardeerd. Ook in andere plaatsen is inmiddels dit initiatief over genomen. Toen mijn vriend Wim voor jaren geleden te vroeg kwam te overlijden, vertelde hij me dat hij zijn mobiele telefoon niet mee mocht nemen in de kist. Daarmee werd het samen mobiel bellen opgeheven. Maar de altijd opgewekte en vrolijke man had daar iets op bedacht. Het belletje van zijn carnavals muts kreeg ik mee, met het verzoek om dit belletje bij mijn dag omslag kalender te hangen. En bij de aanvang van de dag bij het omslaan van de dagkalender laat ik dagelijks even het belletje rinkelen. Al jaren bel ik iedere ochtend, en het geluid doet mij herinneren aan mijn goede vriend Wim Velthuis, de man die velen van u plezierige momenten heeft bezorgd. Verbindingen tot stand brengen en verbinding houden. Veel van mijn generatiegenoten, hebben geen computer, geen iPad en hebben van Skype en Facetime geen weet. Maar wel van de telefoon. Gewoon bellen op de ouderwetse manier. Dus schroom niet, zet je eigen telefooncirkel op. Je doet de eenzame, de alleenstaande, of dementerende er een groot plezier mee.

Reactie: kaatjeknip@gmail.com