Column: Enkele reis 2e klasse

Vorige week was ik op bezoek bij een goede vriendin en we kwamen bewust in gesprek over haar naderende dood. Want ze is uitbehandeld volgens de artsen. Samen namen we de hoogte- en dieptepunten uit ons rijke leven door. We hebben een traantje gelaten maar ook gelachen, om onze wederhelften die ons reeds zijn voor gegaan. Het gesprek was voor mij een bijzondere ervaring met een open en positief karakter ondanks de minder goede vooruitzichten voor haar. Weer thuis overdacht ik nog eens wat we allemaal naar elkaar hebben gezegd en hebben uitgesproken. Het laat bij mij in ieder geval een goed gevoel achter. De avonden daarna in bed kon ik de slaap niet vatten.

Doodgaan, sterven, afscheid nemen, loslaten, hoe? De volgende ochtend het besluit genomen om een afscheidsprotocol op te schrijven. Ik ging de gesprekken over doodgaan met mijn kinderen en kleinkinderen ook al niet uit de weg. Dus heb ik mijn afscheidsprotocol herschreven en besproken met mijn kinderen en kleinkinderen. 'Plan ter voorbereiding voor de laatste reis naar mijn eindbestemming de dood', is de titel.

Deze week las ik in de krant 'Hoe moeder Betsie (93) in eenzaamheid door corona stierf'. Wij, u en ik weten het, de dood is definitief. Maar de herinnering die je daarna kunt en mag koesteren is een heel kostbaar bezit voor diegene die achterblijven. Vooral als je goede herinneringen hebt aan de overledene. Zo las ik in een rouwadvertentie: "Herinner mij zoals ik was, want als je mij herinnert ben ik niet dood maar leef ik met jullie voort". Het bovengenoemde heeft mij aangezet tot verandering van mijn vertrekplan. De familie bestaat uit meer dan 20 personen en de echte vrienden die ik naar mijn eigen gevoel ervaar zijn er zeker meer dan 20. Dus om de eventuele coronaproblemen voor te zijn, heb ik besloten om jullie, de weg naar de kerk en het crematorium te doen besparen. Dat scheelt nogal wat, een lange rij bij het condoleren. De gang naar de kerk waar je normaal ook al niet komt, en de tocht naar het crematorium. Ik hoop beste vrienden en familie dat jullie kunnen instemmen met de wijze waarop ik mijn vertrek nu heb voorbereid. Maar wij, u en ik krijgen samen nog tijd en de gelegenheid voldoende. Anders is het met de tijd die mijn goede vriendin nog is geboden. Blij ben ik dan ook met het gesprek met haar van afgelopen week en de gesprekken die hopelijk nog mogen volgen. Praten over de goede en minder goede dingen die u, jij en ik door de jaren heen hebben mogen beleven. Tijd om te overdenken hoe we over de drempel zullen stappen. Voor mij is er nog voldoende tijd en gelegenheden over. Immers kleinzoon Bram blijft bij zijn uitspraak. Opa wordt 100. Dus kunnen we nog ruim 15 jaar genieten van en met elkaar.

Reactie: Knipkaatje@gmail.com