Tussen in

Ik kreeg een telefoontje van een medewerkster van Dik Wessels. Sini heette ze. De heer Wessels wou een afspraak met mij. Van verbazing viel ik bijna van mijn bureaustoel. Maar als de heer Wessels een afspraak wou, wie was ik dan om te zeggen dat ik eerst wilde weten wat het doel van het gesprek was. We spraken af in het BTC, het Bedrijfstechnologisch Centrum, halverwege Hengelo-Enschede, waar ik jarenlang kantoorruimte heb gehuurd. Daar huurde ik voor twee uurtjes extra vergaderruimte met koffie, thee en Spa.
Precies op tijd kwam er een witte Mercedes aanrijden met Dik Wessels achter het stuur en naast hem in een lange bontmantel Sini. Dat kon niet anders en het klopte. Tijdens het overleg sprak alleen de Rijsense aannemer, Sini maakte aantekeningen. Ik weet niet of hij toen rookte, hij was er wel berucht om. Het verhaal wil dat hij met opzet vergaderingen in Rijssen op zijn kantoor plande om te kunnen roken en er wordt beweerd dat deals zijn afgeknapt vanwege de tabaksrook van Dik. En Sini was overal bij. Als daar bezwaar tegen werd gemaakt, dreigde Dik ook te vertrekken. Nou dan mocht ze altijd wel blijven. Zij noteerde de afspraken en als zij het niet had genoteerd bestonden ze niet. In de Tubantia van afgelopen zaterdag stond er een interview met haar. Uit het verhaal blijkt haar bijzondere positie waarvoor de term secretaresse ongepast is. Het was een vertrouwenspost, centraal in een organisatie. Een soort directieondersteuner. De deal ging trouwens niet door. Het ging om het schrijven van speeches en ons gevoel voor humor was niet dezelfde.
Ik heb jarenlang als bestuursondersteuner bij de overheid gewerkt en vond het fantastisch. Als het nodig is en je hebt de juiste informatiekanalen aangelegd, dan kun je veel invloed hebben. Het staat en valt met de persoon, die je moet ondersteunen; 100% vertrouwen en geen spelletjes onderling. Nou, dan blijven er niet zoveel over. We hadden een vergadering over het vliegveld van Lelystad; de provincie, de gemeente, Schiphol en het ministerie. Het wachten was op de directie van Schiphol. Ik stond op de uitkijk, hoewel de heren de weg best wisten in het Provinciehuis. En dat was handig want de directeur had zich die ochtend bij het scheren gesneden en die wond knapte open bij het uitstappen. Ik nam hem onder mijn hoede en stuurde de rest van het gezelschap naar de wachtenden in de collegekamer. Wij liepen naar de kantine waar de verbandtrommel stond. In de lift vroeg ik, waarom Schiphol zo tegen de uitbreiding van vliegveld Lelystad was. Toen vertelde hij dat de KLM achter de schermen dwarslag en dreigde zich terug te trekken op Parijs en ze dreigden dit naar de pers te lekken. Lees in dit geval maar naar de Telegraaf, want dat is het huisorgaan van de KLM. Ziet u de kop in chocoladeletters op de voorpagina? Onze nationale trots weg uit Schiphol?
Hij knipoogde toen we de collegekamer binnen liepen. Hij was zijn ei kwijt en kon de offici"ele riedel van Schiphol afsteken tijdens de vergadering. Hij wist dat de informatie bj de juiste personen terecht zou komen. Kijk, zo'n positie tussen bestuur en buitenwereld. Heerlijk.